Bedenkt je echter een paar zaken: je wordt eerder als professional gezien als je je eigen werk op waarde schat in plaats van te enthousiast en happig op een eerste bod te reageren. Daarbij is onderhandelen een ‘spel’ waar je beiden iets inbrengt. Jij in de vorm van werk, de opdrachtgever in de vorm van een vergoeding of tegenprestatie. De uitkomst moet zijn dat er twee winnaars zijn en dat moet ook zo voelen.

Geef sowieso niet te snel toe als je je niet comfortabel voelt bij een gedaan bod. Zeker als je echt om werk zit te springen is dat lastig, maar eigenlijk moet je elk moment bereid zijn van de onderhandelingstafel weg te lopen. Ten eerste is er vaak dan toch ineens iets mogelijk, ten tweede ga je niet al met tegenzin aan de slag met een klus. En ten derde? Bij elke onderhandeling waar je voet bij stuk houdt  geef je steeds minder ruimte voor de opmerking: ‘maar X deed het ook voor dit bedrag’.